چیزی در مورد یحیی که مرا رها نمی کند…

به گزارش ویکی سلامت وحید یامین پور نوشت:
این روزها پس از آن تصاویر تاریخ ساز از شهادت قهرمانانه اش به یک چیز فکر میکنم؛ او می توانست فقط با باز کردن چفیه از سر و صورتش زنده بماند. فقط کافی بود کمی چفیه را پایین بیاورد. همانقدر که دوربین های ترسو چهره او را ببینند و هوش مصنوعی روی میز افسران ارشد اطلاعاتی جیغ بکشد که «نزنید… نزنید… او یحیی س…نوار است… اورا زنده می خواهیم.»

یحیی می دانست زنده ی او چه اندازه برای عسراعیل ارزشمند است. او را می بردند و در بهترین بیمارستان تل آویو زیر نظر متخصصان درمان می کردند. او می توانست بزرگترین شکار تاریخ تشکیل رژیم صهیونیستی باشد. آنقدر مهم که نتانیاهو اعلام کند جنگ را بُرده و غزه را به زانو درآورده و حالا گروگان ها و ده ها امتیاز دیگر را در ازای یحیی معامله می کند.

یحیی همه اینها را می دانست ولی چفیه را تا زیر چشم هایش بالا کشید. من به آن لحظه ی لاهوتی می اندیشم که یک انسان چگونه می تواند مرگ را به خود دعوت کند. یحیی حتی اگر بدون چفیه دستگیر میشد باز هم در قهرمانی او شعرها می سرودند. او نه در تونل های زیر زمینی که در نقطه ی صفر تماس در جنگ رو در رو تا آخر مبارزه کرده بود و با یک دست قطع شده و ده ها جراحت دیگر به اسارت رفته بود. اما یحیی چفیه را تا زیر چشمها بالا کشید و فقط با چشم هایی شبیه همه ی چشم های به خون نشسته فلسطینی به شیطان معلق در سنگرش زل زد. تا او را نشناسند. تا با او همان کنند که با هر مبارز ناشناس دیگری…

پایان خبر ویکی سلامت