تدبیر شرکت واحد برای حل معضل بوی عرق در اتوبوس ها
به گزارش خبرگزاری ویکی سلامت، یکی از شکایت های همیشگی مسافران وسایل حمل و نقل عمومی در تابستان از بوی عرق برخی از مسافران دیگر است. شاید عبارت «حمام مدت هاست اختراع شده» را که مسافران این وسایل در اتوبوس مترو به طعنه بلند تکرار می کنند تا شخص مورد نظر ماجرا را دریابد زیاد شنیده باشید. در واقع آن ها بلند این جمله یا جملات مشابه را تکرار می کنند به پشتوانه ی این ضرب المثل که «تو حرف را بینداز روی زمین، صاحبش برش می دارد» اما فارغ از همه ی این طعنه و کنایه و گلایه ها، بد نیست از زاویه ای دیگر نیز به ماجرا نگاه کنیم؛ در واقع از دریچه ای کمی منصفانه تر.
چه بسیارند کارگران فصلی که تنها وسیله ی ترددشان همین مترو و اتوبوس است و برای شان صرف نمی کند هر روز با تاکسی مسیر خانه یا خوابگاه تا محل کارشان را طی کنند. عموما ممکن است حمام هم به این گونه که ما بدیهی می اندیشیم در دسترس شان نباشد. از سوی دیگر بالا رفتن هر روزه ی قیمت شوینده ها را نیز نباید از نظر دور داشت. شاید بهتر باشد در چنین شرایطی شهرداری برای این مشکل تدبیری بیندیشد مثلا مثل توالت های عمومی، حمام های عمومی را نیز در نقاط مختلف شهر راه بیندازد و… به هر روی آن چه روشن است این معضل در ایران عمری به درازای تاسیس شرکت واحد در پایتخت داشته باشد.
هرچه بیش تر به عقب برگردیم؛ یعنی زمانی که لزوما در هر خانه ای حمام نیست و مردم از حمام های عمومی استفاده می کنند، هم چنین لباس های شان را هم به جای ماشین لباس شویی با دست می شویند، این مشکل بزرگ تر می شود. به همین دلیل هم است که شرکت واحد اتوبوس رانی در 22 اردیبهشت 1343 طی اطلاعیه ای که در روزنامه های وقت منتشر می کند ورود افراد با لباس های آلوده و متکدیان را به اتوبوس های شرکت واحد ممنوع اعلام می دارد. اطلاعیه به این شرح است: «مسافران با لباس های کثیف و آلوده حق ندارند سوار اتوبوس های شرکت واحد شوند. از ورود متکدیان، افراد مشکوک و کسانی که دارای لباس های روغنی و چرب هستند به اتوبوس ها جلوگیری می شود.»
پس از اعلام این تصمیم خبرنگار کیهان که این تصمیم را نژادپرستانه می داند به سراغ شماری از مردم می رود تا نظرشان را در این باره جویا شود. نظرات جالب توجه است:
مسافری ایستاده در صف اتوبوس: «این کار شرکت واحد عملی نیست چون به عده ی بی شماری ظلم می شود مگر این که برای کارگران و اشخاصی که لباس شان آلوده است فکری بکنند.»
چند مسافر شیک پوش: «راه ندادن این اشخاص به اتوبوس های شرکت واحد بسیار پسندیده است ولی باید نظر آن عده ای را نیز که جزو لباس آلوده ها هستند پرسید، مسلما آن ها مخالف اند.»
چند نفر که در جنوب شهر لباس مندرس و کثیف به تن دارند: «اگر شرکت واحد این کار را عملی کند ما هرچه پول داریم باید برای خرید صابون بپردازیم. اتوبوس اصولا برای استفاده از افراد کم درآمد است که صبح تا شب زحمت می کشیم. یک دل خوشی داشتیم و آن هم این که شب ها با اتوبوس به منزل خود می رفتیم اما حالا می خواهند این وسیله را هم از ما بگیرند. اگر بخواهیم پیاده به سر کار خود برویم و پیاده برگردیم عملی نیست. چون نمی توانیم هر روز سوار خطر «11» (مقصود پیاده روی است) بشویم! نمی دانم چرا هر تصمیمی می گیرند لطمه اش باید به ما افراد طبقه ی کم درآمد بخورد!
یک رهگذر: «خود من خیلی کم سوار اتوبوس می شوم زیرا وضع اتوبوس رانی در شهر تهران به ترتیبی است که اگر شخص فقط قصد تفریح داشته باشد یا آن که اصولا کاری نداشته باشد باید وقت خود را وقف سوار شدن اتوبوس کند ولی به این مسیله ایمان دارم که نه تنها با این گونه تصمیمات عجولانه و بدون تفکر و بررسی دقیق قبلی نمی توان «لباس روغنی ها»ی شهرها را در ظرف یک روز و به استناد یک آگهی شرکت واحد، شیک پوش و مرتب کرد بلکه سنگ بزرگ دیگری در راه آن دسته از مردم کم درآمد خواهند انداخت که تنها امکان سریع تر کار کردن آن ها در زندگی، ایستادن دقایقی چند در صف اتوبوس به «صلابه» کشیدن خود در «گرمابه های متحرک بدون آب» شرکت واحد است.»
این تبعیض نژادی است
خبرنگار کیهان (23 اردیبهشت 43) در ادامه ی این نظرسنجی می نویسد: عمل شرکت واحد را در واقع می توان یک نوع تبعیض نژادی نامید، منتهی تبعیضی که در آن «اصل لباس» بیش از «اصل رنگ» رعایت می شود!
این طرح را برای اولین بار انگلیس ها در ایران اجرا کردند به این ترتیب که چون حاضر نبودند با ایرانی ها (به خصوص کارگران ایرانی) در یک اتوبوس بنشینند در آبادان دو نوع سرویس دایر نمودند. یکی از سرویس های اختصاصی دو ریالی که مخصوص خارجی ها و کارمندان عالی رتبه ی شرکت بود و دیگری سرویس های عمومی یک ریالی «تریلی» که همه ی مردم بدون استثنا می توانستند از آن استفاده کنند.
از قرار معلوم تازه اولیای شرکت واحد در صدد تقلید از این رسم ناراحت کننده برآمده اند. مسیله ی مهم این است که حداقل کارگر آبادانی اگر به او اجازه نمی دادند سوار اتوبوس «اعیان ها» شود می توانست سراغ «تریلی» یک ریالی برود اما شرکت واحد با این ابتکار تازه ی خود فکر بهتری کرده است به این ترتیب که چون در حال حاضر اتوبوس دیگری برای یقه ی چرکین وجود ندارد لذا آن ها با استفاده از خط «11» روزی چند ریال هم به بودجه ی خود کمک می کنند.
اگر احیانا شرکت واحد بخواهد چنین کاری را عملی کند بهتر است که از اتوبوس های قدیمی برای سوار شدن کارگران و کسانی که لباس شان آلوده است استفاده کند و از آن ها هم کمتر پول بگیرد در غیر این صورت این کار عملی نیست.
47259
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "تدبیر شرکت واحد برای حل معضل بوی عرق در اتوبوس ها" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، به دنبال مطالب مرتبط با این موضوع هستید؟ با کلیک بر روی دسته بندی های مرتبط، محتواهای دیگری را کشف کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "تدبیر شرکت واحد برای حل معضل بوی عرق در اتوبوس ها"، کلیک کنید.
