دختر باد – ویکی سلامت

به گزارش ویکی سلامت به نقل از همشهری به او می گویند «دختر باد»؛ چندین مدال در رشته دوومیدانی کسب کرده و با اینکه ۳۲سال دارد می گوید که برای المپیک بعدی هم تلاش می کند. در مورد مردم ایران که حرف می زند در چشمانش ۲مروارید اشک را می توان دید و می گوید: آرزویش دیدن دل شاد و لب خندان مردم است. از ۷سالگی برای ورزشکارشدن تلاش کرده و هنوز هم ساعت های زیادی ورزش می کند و برای نام خودش و ایران دویده و باز هم می خواهد بدود.
از مهاجرت ورزشکاران ناراحت است و می گوید: من به شعار «بمان و بساز» خیلی اعتقاد دارم.

متن پیش رو گفتگوی همشهری با «فرزانه فصیحی» است؛ زن ورزشکار و قهرمان ایران که از پستی ها و بلندی های رشته دوومیدانی می گوید:

 شما در ۵سال گذشته هیچ وقت قبول نکردید که گفت وگوی تصویری انجام دهید و الان بالاخره راضی شدید. چرا این مدت هیچ گفت وگوی تصویری نداشته اید؟
دلایل شخصی خودم را داشتم؛ دوست داشتم مقداری از این فضا دور باشم.
 

 لقب دختر باد از کجا می آید؟ این لقب را به همه دختران دوومیدانی می دهند؟
این لقب از زمان لیلا ابراهیمی دونده استقامت ایران گذاشته شده و بعد از آن به دختران دونده دیگر هم این لقب را داده اند. لقب زیبایی است. القاب خیلی برای من مهم نیستند. من همیشه می گویم که من «فرزانه فصیحی» هستم و برای این اسم تلاش کرده ام که اسمم را به عنوان یک دختر ایرانی در جهان نشان بدهم.

 برای این اسم چند سال تلاش کرده اید؟
بیشتر از ۱۵ سال.
 

چند ساله هستید؟
متولد ۱۳دی ۷۱ هستم.

سال ۹۷ در برنامه ای کاملا دخترانه گفت وگویی با فرزانه فصیحی داشتم. آن زمان از ورزش خداحافظی کرده بودید. چرا؟
بله! من یک سال از ورزش دور شدم؛ هر چند ما نمی توانیم از ورزش جدا شویم. روزهای سختی را گذرانده بودم. آن زمان مسابقات بازی های آسیایی بود و بعد از چند سال که در اوج بودم اعزام نشدم. می گفتند که استانداردها را ندارم. آن زمان اعتراض من این بود که ما ۴ سهمیه داشتیم اما فقط ۲ سهمیه را اعزام کردند. حرف من این بود که چرا از تمام سهمیه ها استفاده نمی کنید؛ درصورتی که کشورهای خارجی از تمام سهمیه ها استفاده می کنند.
 

در آن زمان خداحافظی کردید اما بعد با قدرت برگشتید و یک رکورد هم جابه جا کردید؟
بله! رکورد را جابه جا کردم. به من گفته بودند که تو فرم بدنت به دوی سرعتی نمی خورد. من هم خواستم که این موضوع  را به این دوستان ثابت کنم و ثابت کردم.
 

از چند سالگی ورزش را به شکل جدی شروع کرده اید؟
من از ۷سالگی با ژیمناستیک ورزش را شروع کردم اما از مدرسه برای مسابقه دوومیدانی انتخاب شدم. آنجا رکورد زدم و به عنوان یک استعداد معرفی شدم. من آن زمان به خودم می گفتم که خب من برای چه باید بدوم اما بعد از یک سال نگاهم عوض شد و به تمرین ها رفتم و در نخستین مسابقه کشوری هم مدال برنز گرفتم؛ به همین ترتیب مدال های دیگری هم گرفتم و علاقه ام برای رکوردهای بعدی بالا رفت. البته الان دوست دارم که از مسیر لذت ببرم. این مسیر و اتفاقاتی که در آن افتاد هرگز از یادم نمی رود.
 

شخصیت تو به شکلی است که برای به دست آوردن اهدافت خیلی می جنگی؟
خیلی زیاد. من خیلی بیشتر از دونده های معروف خارجی جنگیدم؛ چون شرایط مان مقداری متفاوت است.
 

چه چیزی فرق دارد؟
مشکلات در همه جا هست ولی تفاوت هایی داریم.

یک پستی در شبکه اجتماعی گذاشته اید و بعد از مسابقات المپیک نوشته اید که المپیک تمام شد اما من شاید تنها عضو کاروان بودم که مسابقه ام از تلویزیون پخش نشد؛ البته ندا شهسواری هم مثل شما بود. چه حسی داشت؟
برایم خیلی تلخ بود. ما ۳۰ نفر در المپیک بودیم. من انتظار داشتم که دیده شوم؛ بدون شک این تصمیم برای آن دوستان هم سخت بود؛ چون مسابقات من به دلیل نوع پوشش سایر ورزشکاران کمی متفاوت است ولی من خودم فکر می کردم دوستانی که در مسابقات حضور داشتند می توانستند تنها از من تصویربرداری کنند اما این کار را هم نکردند. وقتی می بینم که دوستان در کشورهای دیگر در رسانه هایشان دیده می شوند دلم می گیرد.
 برای المپیک بعدی تلاش می کنید؟
امید به خدا! تا جایی که بدنم توان داشته باشد تلاش می کنم. اگر شرایط مهیا باشد و بدن اجازه بدهد می توان ادامه داد.
 

در یکی از ویدئوهایت مردم ایران را بهترین مردم معرفی کردید. این مردم تا حالا دلت را نشکانده اند؟
تنها کسانی که همیشه پشت من بوده اند مردم ایران هستند. من برای این مردم خیلی تلاش می کنم و به تلاشم ادامه خواهم داد.
 

درآمد ورزشکارها فقط از ورزش است یا تبلیغات هم می گیرند؟
ورزشکار حرفه ای باید تمام تمرکزش بر کارش باشد. در نقاط دیگر جهان ورزشکار حامی مالی دارد؛ درواقع ورزش تبدیل به کار افراد می شود. من و همسرم که یک تیم ۲نفره هستیم خودمان حامی مالی پیدا کرده ایم و خوب کار می کنیم. هزینه ها آنقدر بالا بود که نیاز به یار کمکی داشتیم. اولین سالی که من از ایران برای مسابقات رفتم خانه و ماشینم را فروختم؛ چون حس می کردم که باید سرمایه گذاری کنم خدا را شکر توانستم.
 

از چه سالی با همسرت تیم ۲نفره تشکیل داده اید؟
از سال ۹۸.
 

الان این تیم ۲ نفره چه می کنند؟
من داخل زمین هستم و همسرم برنامه ها را مدیریت می کند.

تا به حال با هم دچار اختلاف نشده اید؟
مرز باریکی وجود دارد و خیلی سخت است. گاهی در کار با هم اختلاف نظر داریم اما قبول کرده ایم که این تیم ۲نفره با هم بهتر پیش می روند. برخی اوقات خسته می شویم اما وقتی از هم حمایت می کنیم می توانیم به راحتی بلند شویم و ادامه بدهیم. از همسرم ممنونم که این سال ها مرا تنها نگذاشت و هرکاری را برای من انجام داد. زن ها می توانند پا به پای مردها کار کنند و در اجتماع باشند اما وقتی به خانه می رسم و کار خانه را انجام می دهم آرام می شوم. از زمانی که با همسرم آشنا شده ام موفق تر هستم.
 

پدرتان هم حامی شما بود؛ درست است؟
پدرم مادرم و برادرم؛ چون ما یک خانواده ورزشی هستیم. پدر من والیبالیست بود و ۵سال می آمد پای تمرین های من یا مادرم کارهای روانکاوی مرا انجام می داد و در تک تک مسابقات من حضور داشت و برادرم قهرمان شیرجه و شنا بود و در کل همه دوست داشتند پیشرفت کنم.

زهرا بهروزآذر معاون زنان ریاست جمهوری به صراحت گفتند که ما با موتورسواری زنان مخالفتی نداریم و باید آزاد شود. تو که دونده هستی دوست داری موتور هم سوار شوی؟
چقدر خوب. بله. سوار هم شدم و خیلی هم دوست دارم. آزاد شود هم سوار می شوم و فکر می کنم در کیش آزاد هست که امیدوارم در کشور هم آزاد شود.
 

تا حالا به این فکر کرده ای که ۵۰سالگی کجای این جهان هستی و چه می کنی؟
دوست دارم در ۵۰سالگی در آرامش باشم. آنقدر در این سال ها دویده و تلاش کرده ام که می خواهم در آن سن آرام باشم و دوست دارم فرزند داشته باشم و خانواده ام را بزرگ تر کنم.
 

دوست دارید فرزندان تان دوومیدانی را انتخاب کنند؟
بله! چراکه نه. ژن ورزشی دارند؛ هم پدر و هم مادر. حتی شاید از من خیلی بهتر هم شوند و من تأکیدم این است که بچه ها حتما باید در ورزش باشند؛ چراکه دوست دارم لذت هایی را که ما تجربه کرده ایم آنها هم تجربه کنند. دوره ورزشی ما سختی داشت اما لذت های زیادی هم داشت.
 

بزرگ ترین لذت آن چه بوده است؟
بزرگ ترینش این بوده که جا نزنی و وقتی در چاله ای افتادی بلند شوی و دستت را بزنی روی زانویت و ادامه بدهی. ما باید ادامه بدهیم.
 

هیچ وقت بعد از شکست هایت ناامید نشدی؟ نشده بگویی دیگر نمی شود؟
هیچ وقت! و تا الان این اتفاق برای من نیفتاده است؛ چون فکر می کنم که شکست هم جزئی از این فرایند است. تو اگر شکست نخوری لذت برد را هم نمی توانی داشته باشی؛ تا همیشه که نمی شود برد باشد. یک موقع هایی هم نیاز است که تو بروی پایین و  آنجا را هم نگاهی بیندازی تا قدر آن بالابودن را هم بدانی.
 

اگر وزیر ورزش شوی مهم ترین کاری که باید برای ورزشکاران انجام شود چیست؟
وزیر ورزش یکسری کارهای خاص را می تواند انجام دهد و همه چیز با ایشان نیست؛ ولی من اگر وزیر ورزش بودم و می دیدم که دخترها چقدر تلاش می کنند اهمیت ویژه ای به آنها می دادم.
 

بعد از اینکه زنان در رشته های ورزشی قهرمان شدند یک موج گرایش به آن ورزش از طرف زنان زیاد شد؛ در دوومیدانی هم اینگونه بود؟
خیلی زیاد! و الان دوی خیابانی چقدر زیاد است و می بینم که همه مشتاقانه سمت این رشته آمده اند و من هر روز هزاران پیام از افراد مختلف می گیرم که دوست دارند دو را شروع کنند و این خیلی برای من لذتبخش است.
 

هدفت برای سال ۱۴۰۴چیست؟
دوست دارم مدالی که نگرفتم یعنی مدال بازی های آسیایی را ان شاءالله بگیرم که البته ۲سال دیگر برگزار می شود. البته شرایط سخت تر شده که همه آن هم مالی نیست. بعضی مواقع در حد یک تلفن که فرزانه آسیب دیدی و چه کاری می توانیم برای تو انجام دهیم هم آدم را دلخوش می کند و وقتی می بینی اینطوری نیست اذیت می شوی.
و حرف آخر؟
برای سال جدید آرزوی شخصی ندارم. مثل چند سال پیش امیدوارم مردم دلشان شاد شود و لبخند روی لب هایشان بیاید و من هم همیشه دونده و قهرمان کوچک مردم هستم و سر تعظیم فرود می آورم برای مردم ایران و به عشق آنها.

تا به حال به مهاجرت فکر کرده اید و از شما خواسته اند که با تغییر تابعیت در کشور دیگری به فعالیت تان ادامه بدهید؟
بله! از من خواسته اند. من خیلی دلم می گیرد وقتی می بینم که ورزشکارها می روند. متأسفانه ورزشکاران خیلی خوبی از ایران مهاجرت کرده اند. من یادم هست که تا چند سال پیش وقتی می دیدند که ورزشکاری دلسرد شده او را به نحوی راضی نگه می داشتند اما الان مقداری اولویت ها متفاوت شده است؛ خیلی راحت نخبه های علمی و ورزشی ما از ایران می روند. من به شعار «بمان و بساز» خیلی اعتقاد دارم. می شود ایران را ساخت؛ هر چند خیلی سخت است اما من می گویم اگر همه بروند چه کسی قرار است بسازد. نمی دانم شاید یک روزی من هم به این نتیجه برسم که باید بروم اما امیدوارم که این اتفاق هیچ وقت نیفتد. اینجا وطن و خانه من است؛ چرا باید بروم. با احترامی که برای همه ورزشکارها و تصمیمشان قائل هستم ولی من دوست ندارم این اتفاق بیفتد و دلم می گیرد. ما ورزشکارهای بزرگ مانند سارا خادم الشریعه میترا حجازی پور و… کم نداشتیم که رفتند. الان هم الناز رکابی رفت واقعا قلبم از این اتفاق درد می گیرد. دوست ندارم خودم هم این مسیر را انتخاب کنم اما واقعیتش وقتی فشارها زیاد می شود به این موضوع فکر می کنم. امیدوارم شرایط به شکلی پیش برود که ما و بچه های این سرزمین در همین جا بمانیم. اینجا خانه ماست؛ ما از خانه مان نمی توانیم فرار کنیم.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه ها در ویکی سلامت به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می باشد.

پایان خبر ویکی سلامت